terima kasih atas segalanye :)

okay hari ni awk bawak saya jalan jalan smp ke semenyih kan? awk tahu saya ada masalah dgn awk pun ajak saya jumpa awk kan? saya happy :)

masa awk amek saya td, saya keliru ada sama keputusan yang saya buat ni betul atau pun tak. saya takut saya silap langkah lg, tp saya dh cube kuat kan hati saya supaya tak kan terpengaruh ape ape dgn awk, cukup sekdar kuar sebg kawan jea. saya cube mulakan dgn senyuman, dan awk pun menbalas nye. okay cukup saya taknak lbh2. saya nak awk mulakan bicara,

awk taye saya apa masalah saya malah awk tak keberatan kalau saya menages depan awk sebab awk cakap awk sudi untuk meminjam kan bahu untuk saya, tapi saya tidak mahu, bukan apa tp cukup awk tahu yg sekarang saya ingin lupakan masalh saya dn bukan untuk mengingati nya. awk faham saya and awk senyuma dn awk bawak kereta dgn tenang

awk cuba buat lawak semua saya pun tergelak tetapi dlm semua tuh saya sedar saya tidak selesa bersama awk, jauh sungguh perasaan saya dulu dn skg terhadap awk. kalau dulu saya rasa sungguh selesa dn tidak mahu ade orang lain kacau kite. tp skg saya rasa mcm sungguh janggal, seperti pertama kali kite berjumpa saya sedar semua nye sebab salah dn silap kita dahulu sehingga jd begini.

awk bawak kereta dan saya tetap diam menbisu, bukan mengade-ngada meraih perhatian dgn awk, cume saya speechless. saya tidak tahu apa yang patut saya bicarakan dgn awk. saya hanya menanti tindak awk sahaja. akhirnya awk memecah kan sepi diantara kita, awk taye pasal sekolah pelajaran cita cita saya. dan dari situ saya mula banyak bercakap. awk tak ubah sperti dulu tahu jea cara untuk buat saya byk cakap :) 

awk memakse saya untuk cerita kan masalah saya pada awk. tp saya enggan, maafkan saya bukan mahu berahsia cume saya malu andai air mata ini menitis didepan awk kerana saya tidak mahu awk melihat saya menages untuk kali kedua didepan awk. jd saya memlih untuk berdiam. awk semacam marah tp awk tahan. terimaksih sebab awk faham perasaan saya sekarang ni, jauh untuk awk berkelakuan keras terhdap saya dan itu perubahn yg saya nmpk

dan akhirnya saya ingin awk hanta saya pulang, saya rasa sudah terlalu jauh awk bawak saya. kite tidak sedar entah bagaimana kite boleh smp ke semenyih, kite berdua tertawa kecil didalam kereta, dan masa awk hanta saya pulang, satu jea pesanan awk untuk saya " simpan airmata untuk lelaki yg berhak sahaja " saya terkedu saya tahan juga airmata supaya jgn turun dgn cepat saya salam tgn awk dan terus keluar dri kereta awk

awk, knp dulu awk tidak seperti ini? awk tahu hargai saya? knp dimasa saya mengharapkan awk, masih bersama awk. awk hanya layan saya dgn ala kadar sahaja? knp? dn knp sekrang bile kita sudah tiada ikatan apa apa dan saya sudah mula rasa janggal dgn awk. awk mula tunjuk kan sifat ambil berat awk? saya terharu dgn kelakuan awk td, tidak ubah seperti lelaki sejati. walaupape pun saya sungguh rasa hilang sedikit beban di dada, terima kasih awk :)